က်ေနာ့္ရဲ႕ အျခား blog တခု အေၾကာင္း

က်ေနာ္ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္တုန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က NLD က ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး၊ သင္ပုန္းေခ် ေရးစကားေျပာ ေနခ်ိန္၊ နအဖက NLD မပါဘဲ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံ က်င္းပေနခ်ိန္၊ NCUB ကလည္း ဗမာျပည္ နယ္ပါဝင္ေသာ အမ်ိဳးသား ျပည္နယ္ ေပါင္း ၈ ျပည္နယ္+ တနသၤာရီ + ဧရာဝတီ = စုစုေပါင္း ၁၀ျပည္နယ္ပါဝင္ မည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းပံု ဥပေဒ (မူၾကမ္း) ကိုေရးေနခ်ိန္ဟုမွတ္မိပါသည္။ ထိုအခါ NCUB ဖြဲ႕စည္းပုံထဲမွ ဒါေလးေလာက္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္သြားေအာင္ လိုက္ေလ်ာႏိုင္သည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိေသာကိစၥမ်ားကို သာမန္လူၿပိန္း ျမန္မာႏိုင္ငံ သားတဦးအေနျဖင့္ (မည္သည့္အဖြဲ႕အစည္းကိုမွ် ကိုယ္စားမျပဳဘဲ) individually တစံုတရာဝင္ေျပာခ်င္စိတ္ေပါက္လာ မိပါသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒအေၾကာင္း ေျပာခြင့္ရရွိဖို႕ က်ေနာ့္မွာအဖြဲ႕ အစည္းတခုရွိဖို႕ လိုသလား၊ သို႕မဟုတ္ က်ေနာ္ ၈၈၈၈ လူထုအံုၾကြမွဳအေရးေတာ္ပံုမွာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ခဲ့ဖူးေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား တေယာက္ျဖစ္ဖို႕လိုသလား၊ သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္လို scholar တဦး ျဖစ္ဖို႕လိုသလား၊ ဥပေဒပညာကို တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ပြန္ဖို႕လိုသလား စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးၾကည့္မိရာ ထိုဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒသည္ က်ေနာ္ႏွင့္အဆိုပါလူႀကီးလူေကာင္း တို႕ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္းကို အတူတူပင္ ဂုတ္ခြစီးထား (သို႕မဟုတ္) ေက်ာပိုးထားလိမ့္မည္ျဖစ္၍ ထိုကိစၥကိုေျပာခြင့္ရွိဖို႕ အတြက္ “ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦး ျဖစ္ဖို႕ပဲလိုသည္၊ မင္းေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ဝင္ေျပာၾကည့္ေပါ့၊ အဲ - တခုပဲရွိတယ္။ မင္းက ဘာအေကာင္မွ မဟုတ္ေလေတာ့ မင္းစကားကို ဘယ္သူကမွေတာ့ ဂရုတစိုက္နားေထာင္ၾကလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး” ဟုအေျဖထြက္ပါသည္။

သို႕ႏွင့္ က်ေနာ္ ထင္ရာျမင္ရာေတြကို (ရုိးသားစြာ) ေျပာထားေသာ၊ က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကို သည္လို ေရးၾကရင္မေကာင္းဘူးလား ဟုအဓိပၸါယ္ရေသာ စာတမ္းတခုကို ေရးျဖစ္သြားခဲ့၏။ က်ေနာ့္ အက်င့္က အဲသည္လိုပဲ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ႏွင့္ မတန္မရာ ( တိုင္းျပည္ကို အျမစ္ကပါေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္မည့္) ခပ္ႀကီးၾကီးကိစၥေတြမွာမွ အထူးဝါသနာပါလွေပ၏။ လူကေတာ့ ျဖင့္ မစြမ္းလွေပ။ ထိုစာတမ္းကို ေရးေနစဥ္ အီတလီလ်ံ ခရီးသြားတဦးႏွင့္မိတ္ေဆြျဖစ္မိသျဖင့္ သူ၏ အကူအညီ ျဖင့္ blog တခုလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္စာတမ္းကို ထို blog ေပၚ တင္ထားခဲ့ပါသည္။ ယခုေတာ့ ထိုစာတမ္းကို တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သေဘာမတူ ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သို႕ေပမဲ့ က်ေနာ္ ကြန္ျပဴတာပညာညံ့လွၿပီး update မလုပ္တတ္သျဖင့္၊ ထိုမိတ္ေဆြ၏ email address ကိုလည္းရွာ မေတြ႕ေတာ့သျဖင့္ သည္အတိုင္းပဲ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ပစ္ထားရေလသည္။ ေတာ္ေသးသည္မွာ တခုလံုး( the whole)အေနႏွင့္ေတာ့ ယခုထိ လက္ခံလို႕ရပါ ေသးသည္။ သို႕ျဖစ္ရာ ဤ blog မွာ ေလာေလာဆယ္ တင္စရာ Post မရွိဘဲျဖစ္ေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ပင္ ေရးခဲ့ဖူးေသာ အဲသည္စာတမ္းကို သြားဖတ္လိုက ဤ လင့္ကိုႏိွပ္၍ဖတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ Burmese version button ကိုပထမတႀကိမ္ ကလစ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာလည္း ကလစ္ ရုံမွ်ကလစ္ၿပီး ( save လုပ္ရန္မလို ဟုဆိုလိုသည္) ျမန္မာလို အလြယ္တကူ ဖတ္ႏိုင္ၾကပါသည္။ English versin ကိုသာ အျပည့္အစံု ဖတ္လိုလွ်င္ေတာ့ Homepage ေအာက္နားက Constitution ကို ကလစ္လိုက္ရုံသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လြန္းလို႕သာ ေရး ခဲ့ရသည္၊ က်ေနာ့္ အဂၤလိပ္စာက ဆင္းရဲလွသည္ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေလ။

က်ေနာ္ ဤစာတမ္းကို စာဖတ္သူတို႕အား အပ်င္းေျပ ဦးေႏွာက္ကေလးစားရံုမွ် ဖတ္ေစလိုသည့္အေၾကာင္းရင္း မွာ “ ဒီလိုမ်ိဳး ေလးလည္း ပါလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ဗ်။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ အဲသလိုေလး ေရးထားတယ္ ” ဟု Wiki လို လူတိုင္းဝင္ေရးသြားလို႕ ရသည့္ Forum တခု တေန႕ေန႕ေတာ့လုပ္ခ်င္ေသး၍ ယခုက်ေနာ္ေရးဖူးတာကို အျမည္းေပးသည့္ သေဘာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲေတာ့ သိပ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္မထင္မိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဝါသနာတူ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အရွာထြက္သည့္ သေဘာလည္း ပါပါသည္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲဆိုေတာ့ ယခု နအဖကဇြတ္အတင္း အတည္ျပဳထားေသာ၂၀၀၈ နာဂစ္ဖြဲ႕စည္းပံုမွာ ယင္း၏ ႏိုင့္ထက္ စီးနင္း၊ တဖက္ေစာင္းနင္း ႏိုင္မွဳေၾကာင့္ မၾကာမီ ပ်က္စီးသြားရလိမ့္မည္မွာ မလြဲေပ။ လူ႕သမိုင္းသည္ လူတို႕၏ “ပိုမိုေကာင္းမြန္ သာယာစြာ၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာေနလိုေသာ emotion (စိတ္ခံစားမွဳ)” ျဖင့္သာလွ်င္ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ သည္ဟု က်ေနာ္ အယူရွိပါသည္။ (စကားခ်ပ္အေနျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ကာလ္းမက္စ္ သည္ လူတို႕၏ရင္ထဲက သမိုင္းကိုေျပာင္းပစ္ႏိုင္ေသာ emotion ကို အထင္ေသးခဲ့သျဖင့္ သူ႕ Communism မေအာင္ျမင္တာဟု ထင္ပါသည္။ တရုတ္၊ ဗီယက္နမ္တို႕မွာေတာ့ Communism ေအာင္ျမင္ေနသားပဲဟု တစံုတေယာက္က ေျပာလာခဲ့လွ်င္ သူတို႕အရင္းရွင္ေတြျဖစ္လာတဲ့ေန႕ကစၿပီး ေအာင္ျမင္လာၾကတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ တရုတ္ႏွင့္ဗီယက္နမ္သည္ Communism ၏ေအာင္ျမင္မွဳမဟုတ္၊ Capitalism ၏ေအာင္ျမင္မွဳသာျဖစ္သည္ဟု ေျပာခ်င္ပါသည္။) ေစာေစာက စကားျပန္ဆက္ရလွ်င္ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက “ဒါမတရားဘူး” ဟုခံစားရေသာ မည္သည့္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွ် တာရွည္ခံလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ျပန္ျပင္ေရးၾကရဦးမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ေရးမည့္ ဖြဲ႕စည္းပံုတြင္ ဘာေတြပါေစၿပီး၊ ဘယ္လိုေရးၾကမလဲဟု ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေသာကိစၥသည္ အရူးထေသာ၊ ေၾကာင္ေရခ်ိဳးေသာကိစၥ မဟုတ္၊ အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ဟု ယူဆပါသည္။

က်ေနာ္ ေတြ႕မိသေလာက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ေတြက သူတို႕၏ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒကို ခ်စ္လည္းခ်စ္၊အားလည္း အားကိုးၾက ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္သူတို႕ႏိုင္ငံမွာ “ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဖ်က္သိမ္းေရး..ဒို႕အေရး” ဆိုသည့္ ႏိုင္ငံအႏွံ႕လူထု အံုၾကြမွဳမ်ိဳး ေပၚလာစရာ အေၾကာင္းမရွိေခ်။ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာကေတာ့ အဲသည္လိုအေရးအခင္း တခု ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ၊ ေပၚကိုေပၚလာ လိမ့္ဦးမည္။ က်ေနာ္အဖို႕မူ ၂၀၀၈ နအဖဖြဲ႕စည္းပံုကိုဖ်က္ၿပီးလ်င္ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးႏွင့္သြားၾကမည္နည္း ဟူေသာအေတြးကိုေတြး ျဖစ္ေနလွ်င္၊ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ NGO ဆန္ဆန္ ပရဟိတကုသိုလ္ေကာင္းမွဳတခုလုပ္ေန သလို၊ ျမန္မာျပည္သူ တရပ္လံုးကိုေမတၱာပို႕ေနရလို ခံစားရပါသည္။ ခင္ဗ်ားတို႕လည္း အတူူတူသာရွိေခ်မည္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ ေလသည္။

( မွတ္ခ်က္။ ။ ေနာက္ဆံုး ပုဒ္မ ၁၁၅ ကား က်ေနာ့္ကို နအဖလူမို႕ သည္စကားေျပာထြက္သလားဟုပင္ ေ- ာက္ ျမင္ကပ္ခံရ ေစေသာပုဒ္မတည္း။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကား ဒီမိုကေရစီအစစ္သာရမည္ဆိုလွ်င္ ထိုဒီမိုကေရစီအစစ္ကို ထိုမွ်ေသာနစ္နာမွဳတန္ဖိုးျဖင့္ ဝယ္ယူထိုက္သည္ဟု အဲသည္တုန္းကေရာ၊ ယခုအခ်ိန္ထိပါ ထင္ေနတုန္းျဖစ္သျဖင့္ ရုိးသားစြာေရးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။)