ဘေလာ္ဂါလုပ္လိုသည့္အေၾကာင္းရင္း

က်ေနာ့္အသက္ကသမၼတဘားရက္အိုဘားမားတို႕၊ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႕ အသက္နီးပါးရွိေလၿပီ။ သို႕ရာတြင္ သူတို႕လို ကုိယ့္တိုင္းျပည္ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးကိစၥမ်ားမွာက်ေနာ္ ယခုအခ်ိန္ထိဘာတခုမွ်မပါဝင္၊ မလုပ္ေဆာင္ဖူးေသးေခ်။ သူတို႕လိုအံ့ခ်ီးဖြယ္ေကာင္းစြာ ႏိုင္ငံတခု၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၏ယဥ္ေက်းမွဳတခုကို ဇြဲသန္သန္ႏွင့္တည္ေဆာက္ရသည့္ကိစၥမ်ိဳးမ်ားမွာ တိုက္ရိုက္ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ဖူး ဖို႕မဆိုထားဘိ၊ ကိုယ္ေနထိုင္ သည့္လူ႕အဖြဲအစည္းကို သြယ္ဝိုက္စြာျဖင့္အက်ိဳးျပဳရာေရာက္သည့္အလုပ္မ်ိဳးပင္က်ေနာ္မလုပ္ခဲ့ဖူးေသး။ သည္အတြက္က်ေနာ့္မွာေလာကကိုဆပ္စရာအေၾကြးတခုတင္က်န္ေနေသးသလိုအျမဲခံစားရသည္။ တမင္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ က်ေနာ္ပရဟိတစိတ္ၾကီးမားလြန္းလို႕ မဟုတ္ဘဲမိမိ၏၏အတၱစိတ္အရပင္ လူျဖစ္လာၿပီး တသက္ပတ္လံုးကိုယ့္ထမင္းကိုယ္အလုအယက္၊ အငမ္းမရ ရွာေဖြစားေသာက္ရင္းႏွင့္သာအခ်ိန္တန္ေတာ့ေသသြားရမည္ဆိုလွ်င္ သိပ္မနိပ္လွဟု ထင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလ သည္။ သည္လိုသာဆို အသိဥာဏ္ႏွင့္ခံစားမွဳအဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ “လူ” လာျဖစ္ရတာဘာအဓိပၸါယ္ရွိ ေတာ့ သတုန္းဟုေတြးမိကာစိတ္ထဲမွာသိပ္မေက်နပ္မိျခင္း ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာႏိုင္ငံသား (သို႕မဟုတ္) ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ လူသားတဦးကလုပ္ေလမည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ “ေကာင္းက်ိဳးေပး ေသာအလုပ္” တခုကိုပါဝင္ကာလုပ္ခ်င္ေနမိေလသည္။အျခား သူေတြကိုဆရာႀကီးလုပ္လိုသည့္ရည္ရြယ္ရင္းႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္တို႕ဘယ္ေလာက္လုပ္လွ်င္ ဂုဏ္အသေရရွိေသာႏိုင္ငံသား (သို႕မဟုတ္)ဂုဏ္အသေရရွိ ေသာလူသားေတြျဖစ္ၾကမလဲဟုကိုယ့္ဖာသာစဥ္းစားၾကည့္မိသမွ်ကို ေနာင္အခါမိတ္ေဆြတို႕ႏွင့္မွ်ေဝ ေဆြးေႏြး ခ်င္ပါေသးသည္။ သည္ေန႕ေတာ့ ကြန္ျပဴတာအေျခခံမရွိဘဲ Google အားကိုးႏွင့္ blog တခုလုပ္ထားေသာ က်ေနာ့္ အေနျဖင့္ ထရံမကပ္ရေသးေသာတဲအိမ္ေလးတလံုးႏွင့္တူေနသည့္ကိုယ့္ blog ကိုကိုယ္ၾကည့္ျပီး စိတ္အတန္ငယ္ပိန္ေနသျဖင့္ ခပ္ၾကီးၾကီကိစၥေတြမေဆြးေႏြးခ်င္ေသးေပ။ ေနာင္အခါေဆြးေႏြးခ်င္ပါသည္ဟု ေျပာထားလိုရင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အားလံုးက်ေနာ္ႏွင့္ တသေဘာတည္းရွိၾကလိမ့္မည္ဟုကား မေမွ်ာ္လင့္မိေပ။

ထိုင္းျပည့္တန္ဆာေတြကေတာင္ ႏိုင္ငံသားတာဝန္ေက်ၾကပါေပသည္။

လူတေယာက္စြမ္းသေလာက္ကိုအျခားသူတေယာက္ကထပ္တူစြမ္းလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ၊ လူတေယာက္က ကိုယ္ လုပ္တတ္သလိုလုပ္လိုက္ေသာအျပဳအမူတရပ္သည္ မိမိကထိုသို႕ရည္ရြယ္ရင္းမရွိ သည့္တိုင္မိမိေနထိုင္ရာလူ႕အဖြဲ႕အစည္း (ဝါ)မိမိႏိုင္ငံကို တနည္းနည္းျဖင့္သြယ္ဝိုက္စြာ ေကာင္းရာ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစပါက ထိုသူသည္ႏိုင္ငံသားတာဝန္ေက်ရာေရာက္သည္ျဖစ္ပါမူ ထိုင္းႏိုင္ငံကျပည့္တန္ဆာမ ေတြပင္ ႏိုင္ငံသားတာဝန္ေက်ၾကေပသည္ဟု ေျပာႏိုင္ေလသည္။ ၾကံဳလို႕ေျပာရဦးမည္။ က်ေနာ္သည္ ဘဝ တေကြ႕တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္ (ဇင္းမယ္) ျမိဳ႕ ညေစ်း၌ လမ္းေဘးမွာေဗဒင္ေဟာစားဖူးေလသည္။ က်ေနာ္ ေဗဒင္သိပ္တတ္လွတာေတာ့မဟုတ္။ ေဗဒင္ကိုယံုလွတာလည္းမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ဝမ္းေရးေျဖရွင္းဖို႕ၾကံဳလာ ေသာအခါျမန္မာ့ရုိးရာမဟာဘုတ္၊ သံုးတန္ေပၚ နိစ္ေလာက္တတ္တာေလးႏွင့္ ဝင္ႀကဲရေလသည္။ က်ေနာ့္ ပစ္မွတ္ေဖာက္သည္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ (အံမယ္၊ ဝင္ေငြကမဆိုးလွေခ်။ က်ေနာ္ ပထမ ေန႕တြင္ လူအသြားအလာမ်ားေသာလမ္းေဘးမွာထိုင္ခံုေလး၂လံုးခ်ၿပီး၊ မိမိ လည္ပင္းမွာ Mr. Fortune teller; Charge of Service: Up to You! ဟူေသာ စာတမ္းခ်ိတ္လ်က္ထိုင္ေနလိုက္ရာ အမ်ိဳးသမီး ၂ဦးအေပ်ာ္တမ္း ဝင္ေမးၾကသျဖင့္ ( တေယာက္ဘတ္၂၀၀ စီ) ဘတ္ ၄၀၀ ရရွိေလသည္။ ဒုတိယေန႕ တြင္ ဘတ္ ၈၀၀ ႏွင့္ တေန႕သ၌ ေဟာစာတမ္းတခုေရးေပးရသျဖင့္ အမ်ားဆံုးဘတ္ ၂၀၀၀ ထိရဖူးေလသည္။ ၂လခန္႕ေဟာၿပီး ေနာက္မိုးရာသီက်လာ၍ ဆက္မေဟာျဖစ္ေတာ့ေပ။) ထိုစဥ္ကႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြက ေန႕စားပုတ္ျပတ္ႏွင့္ ငွားထားပံုရေသာ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမေတြကို မ်က္စိေရွ႕မွာ အျမဲတေစျမင္ေနခဲ့ရေလသည္။ တရက္ သူမတို႕ အေၾကာင္းက်ေနာ္ေတြးေနခဲ့မိတာကိုမွတ္မိေနပါေသးသည္။ “အင္း. Thai tourism industry ၾကီးထြားလာတာ မယ္မင္းတို႕ေၾကာင့္လည္းပါပါတယ္ကြယ့္..။ တကယ္ေတာ့မယ္မင္းတို႕ဟာထိုင္း ႏိုင္ငံခရီးသြားလုပ္ငန္းရဲ႕ အလုပ္သမေတြျဖစ္ေတာ့သကိုး။ မယ္မင္းတို႕ဟာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြဆီကေဒၚလာခ်ဴစားရင္းထိုင္းႏိုင္ငံ ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြကိုတဖက္တလမ္းကရွာေပးေနၾကတာပါကလား” ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္ကစ၍ သူမတို႕ တေတြကိုအက်င့္တန္ ေပါ့သြမ္းေသာလူ႕အလႊာတရပ္ဟုထင္ေနက်ဥာဥ္ေပ်ာက္သြားၿပီး၊ သူတို႕လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္အဲသည္လို ဝမ္းစာရွာမွီးေန ရသည့္ manual labor တမ်ိဳးေပတကားဟုျမင္လာ မိပါသည္။

ဤသို႕ဆိုသျဖင့္ အဲသည္အလုပ္, လုပ္ေကာင္းသည္ဟုမဆိုလိုပါ။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကိစၥအသာထားဦး။ က်န္းမာေရးရွဳေထာင့္ ကၾကည့္လွ်င္ပင္ အဲသည္အလုပ္က ရတာႏွင့္မတန္ေအာင္ပင္ risk (အႏၱရာယ္စြန္႕စား ရမွဳ) ႀကီးမားလြန္းလွပါသည္။ေနာက္ၿပီး မိန္းကေလးတေယာက္အဖို႕ သူမ၏ virginity ႏွင့္ sex ကိုသူမ ရင္ခုန္ျမတ္ႏိုးေသာခ်စ္သူအတြက္သာ သီးသန္႕ ခ်န္လွပ္ထားသင့္တာဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါသည္။ (ထို႕ေၾကာင့္ မိန္းကေလးတေယာက္ သူမ၏ခ်စ္သူကိုခ်စ္ရွာလြန္း၍ခ်စ္သူႏွင့္လြန္လြန္ က်ဴးက်ဴးေမွာက္မွား မိၾကလွ်င္ပင္ က်ေနာ္အျပစ္မတင္ရက္ပါ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုခ်စ္၍အလိုလိုက္မိေသာကိစၥသည္ လွေသာကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေယာက္်ားတကာကို sex ႏွင့္ျမွဴဆြယ္ျဖားေယာင္းေနလွ်င္သာ အျပစ္ျမင္မိပါသည္။) က်ေနာ့္ စကားေဘးေခ်ာ္သြားျပီ။ စကားပလႅင္ခံခဲ့သည္ကိုျပန္ခ်ဳပ္ရလွ်င္ က်ေနာ္ကား က်ေနာ့္ေၾကာင့္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တခု တိုးတက္ရာၾကီးပြားေၾကာင္းျဖစ္ေအာင္ သူမတို႕ေလာက္ပင္မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးဟု ဝန္ခံလိုရင္းသာ။

ဒါျဖင့္က်ေနာ္ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္မလဲ။

က်ေနာ္သည္ပညာႀကီးလွသူ ( scholar ) တေယာက္မဟုတ္။ သတၱိႀကီးလွသူတေယာက္လည္းမဟုတ္။ မိမိယံုၾကည္ရာအတြက္ (ဥပမာ၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႕လို) အနစ္နာခံႏိုင္စြမ္းအားႀကီးသူတေယာက္လည္းမဟုတ္။ ဒါျဖင့္ငါ့မွာ ဂုဏ္အသေရရွိလူသားတေယာက္ ႏွင့္တူသည့္အရာဘယ္အရာမ်ားအားေကာင္းသန္မာစြာ ရွိပါလိမ့္ဟုကိုယ့္အတၱထဲမွာရွာၾကည့္မိရာ လူအစစ္ႏွင့္တူသည္ဟုထင္ရေသာ လူ႕ဗီဇစိတ္ တခုႏွစ္ခုေလာက္ ကိုေတာ့ျဖင့္ ရွာေတြ႕မိပါသည္။ ( မိတ္ေဆြတို႕လည္းရွာၾကည့္ၾကပါေလ။ ခင္ဗ်ားတို႕မွာ ေတာ့ ေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ခုေလာက္ထိလည္းရွိေနႏိုင္သည္ပင္။) တစ္။ က်ေနာ္သည္ တရားမွ်တမွဳမရွိေသာတိုင္းျပည္တခုတြင္ အၾကာၾကီးေနရဖူးသျဖင့္ တရားမွ်တမွဳကိုအလြန္မြတ္သိပ္ေလသည္။ ကိစၥမွန္သမွ်ကိုအနည္းငယ္အစြန္းေရာက္ စြာပင္ မွ်မွ်တတရွိေစခ်င္လွ၏။ ဤေနရာတြင္ တရားမွ်တမွဳကိုခ်စ္ျခင္းသည္ တရားရွိျခင္း(သူေတာ္စင္ဆန္ျခင္း)ႏွင့္မတူသည္ကိုေျပာခ်င္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တခုအေပၚ ဗိုလ္က်စိုးမိုး ဆိုးသြမ္းေနသူ တေယာက္ (ဥပမာ၊ ကြ်န္ဳပ္တို႕၏ေခါင္းေဆာင္ၾကီးသန္းေရႊ) ကိုအျမန္ဆံုးေသေစခ်င္ေလသည္။ တရားမွ်တ သြားေအာင္လို႕ထိုလူဆိုးသြမ္းတို႕တို႕ကို ရုိက္သတ္ပစ္လွ်င္ပင္တရားသည္ဟုထင္တတ္ေလသည္။ တရားရွိသူ( သူေတာ္စင္ )တဦးဆိုလွ်င္က်ေနာ့္ကဲ့သို႕မေတြးမိတန္ရာ။ မၾကာေသးမီကဘာသာေရးလိုက္စားေသာ က်ေနာ့္၏တူမအရြယ္မိန္းကေလး မိတ္ေဆြတေယာက္ကက်ေနာ့္ကို “ဦးကိုစိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳရေအာင္ တရားထိုင္ ေစခ်င္ပါတယ္” ဟုအၾကံေပးဖူး၏။ က်ေနာ္လည္း သူမ ကို က်ေနာ့္ထက္ငယ္ေသာ္လည္းေလးစားသျဖင့္ တရားတကယ္ထိုင္ၾကည့္ပါ၏။ သို႕ရာတြင္ “လူေတြကိုႏိွပ္စက္ထားရင္ျပန္အႏိွပ္စက္ ခံရတာဟာတရားတယ္” ဟူေသာ an eye for an eye တရားကသာက်ေနာ့္ႏွလံုးသားကိုယခုအခ်ိန္ထိ စိုးမိုးထားႏိုင္ဆဲျဖစ္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္က်ေနာ္သည္မတရားသည့္ကိစၥၾေတြကားရလွ်င္အလြန္ေအာ့ႏွလံုးနာ၏။ တကယ္ေတာ့က်ေနာ္တို႕ တိုင္းျပည္သာ တရားမွ်မွ်တတႏွင့္ ေနသားတက်ျဖစ္ေနလွ်င္က်ေနာ္ ႏိုင္ငံ့အေရး(ႏိုင္ငံေရး) ကိုခုေလာက္ စိတ္ဝင္စားမိမည္မဟုတ္ေပ။ ယခုေတာ့ က်ေနာ္တို႕တိုင္းျပည္မွာ အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္းမတရားမွဳမွန္သမွ် ဒိုင္ခံျဖစ္ပြားေနေသာေနရာတခုျဖစ္ရကား တရားရခ်င္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ပင္တရားရဖို႕ခဲယဥ္းေနေလသည္။ (သည္မတရားမွဳေတြကိုပစ္ထားျပီးဘယ္လို လူ႕ႏွလံုးသားမ်ိဳးနဲ႕ တရားေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ ကြယ္။)

ဤေနရာတြင္က်ေနာ္ေကာက္ခ်က္တခုခ်ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ လူ႕ဂုဏ္အသေရႏွင့္ျပည့္စံုေသာလူေတြမွာေတာ့ မတရားမွဳကိုရြံမုန္းေသာ၊ ေကာက္ေနတာေတြကိုေျဖာင့္ေပးခ်င္ေသာလူ႕ဗီဇစိတ္တခုရွိ ဟန္တူ၏။ အျပန္ အလွန္အားျဖင့္ ထိုလူ႕ဗီဇစိတ္ရွိေသာသူသည္လူ႕ဂုဏ္အသ ေရႏွင့္ျပည့္စံုေသာသူျဖစ္၏။ တဖန္ မိမိတဝမ္း တခါးအတြက္ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းလုပ္လိုေသာစိတ္ကားတိရစၦာန္စိတ္ျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုစိတ္ႏွင့္သာျပည့္စံုသ ေသာသူတို႕ကားတိရစၦာန္မ်ားျဖစ္ၾက၏ ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာက်ေနာ့္မွာလူစိတ္ေတာ့ရွိပံုရေလ သည္။ လူစိတ္ရွိလို႕သာလွ်င္လူေတြတိရစၦာန္ရွိသူတစု၏ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံေနရျခင္းကို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ သို႕ဆိုလ်င္ တေယာက္တည္းမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနမည့္အစား တိုင္းျပည္တခုအတြင္းမွာ ေကာက္ေနတာေတြကိုေျဖာင့္သြားေအာင္ မိမိ တႏိုင္ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲလို႕ပြားေနရေသာ္မေကာင္းေလာ ဟုအၾကံေပါက္မိပါသည္။ သည္လို ပြားႏိုင္ဖို႕ဆိုလွ်င္ blog တခု ေလာက္လိုအပ္ေပသည္။ က်ေနာ္လည္း အသက္ၾကီးမွ ကြန္ျပဴတာစသံုးဖူးသျဖင့္ အဲသည္ဖက္မွာညဏ္ႏံုလွေခ်သည္။ မည္သို႕ပင္ ျဖစ္ေစ ယခု မတတ္ တတတ္ႏွင့္ (ဆရာမပါမိမိကိုယ္တိုင္သာလ်င္) blog တခုေတာ့စီရင္ျပီးေလျပီ။ တကယ္ေတာ့က်ေနာ့္၏ က်န္ရွိေနေသးေသာဘဝအတြက္ရည္မွန္းခ်က္မွာ တေန႕ေန႕တခ်ိနခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ “လြတ္လပ္ေသာ သတင္းစာ” တေစာင္ လုပ္ခ်င္္တာသာျဖစ္ေလသည္။ သတင္းစာတေစာင္သည္ ေကာက္ေနတာေတြကို အျမန္ ဆံုးေျဖာင့္ေပးႏိုင္ေသာက tool တလက္ျဖစ္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ဥပမာ။ ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းဆီးထား သူတဦးညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္ခံရရင္း ေသဆံုးသြားသည္ ဆိုပါစို႕။ ဝန္ၾကီးတဦး လာဘ္စားၾကမ္း ေနသည္ဆိုပါစို႕။ သတင္းစာတေစာင္က ႏိုင္ငံတဝန္းႏွင့္ ကမၻာတဝန္း ကို ခ်က္ခ်င္းအခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ အသိေပးကာ ေနာင္သည္လိုမတရားသျဖင့္မလုပ္ရဲၾကေအာင္ကာကြယ္ႏိုင္၊ ေကာက္ေနတာကို ေျဖာင့္ေပးႏိုင္ ေပသည္။ အဲသည္အေတြးႏွင့္ပင္က်ေနာ္ယခု စာနယ္ဇင္းပညာ(journalism) လည္းသင္ယူေနလ်က္ရွိပါသည္။ က်ေနာ္ ႏိုင္ငံ့အတြက္ ဘာမွ် အက်ိဳးမျပဳဖူးေသာေၾကာင့္ တေန႕အခြင့္အလမ္းေပၚလာလွ်င္ အက်ိဳးျပဳလို ေသာေၾကာင့္တည္း။ ႏွစ္။ ေနာက္ထပ္ က်ေနာ့္မွာလူလိုသူလိုရွိသည္ဟုမိမိကိုယ္မိမိထင္မိေသာဗီဇစိတ္တခုမွာ ေကာင္းျခင္း၊မြန္ျမတ္ျခင္းတို႕ကို လူတိုင္း အားကိုယ္စီကိုယ္စီရရွိ၊ခံစား၊ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကေစလိုျခင္းျဖစ္၏။ က်ေနာ္ကဘိလ္ဂိတ္ေလာက္ခ်မ္းသာေနလွ်င္လည္း က်ေနာ့္ပတ္ဝန္း က်င္ကလူအမ်ားစုမွာ ေရမလာ၊ မီးမလာ၊ ကေလးေတြကိုေက်ာင္းမထားႏိုင္ျဖစ္ေနၾကလွ်င္က်ေနာ္စိတ္ခ်မ္းသာမိမည္မဟုတ္ေပ။ မိမိ သာမက လူေတြ အားလံုးကိုလူလိုသူလိုက်က္သေရရွိေနေစခ်င္လွ၏။ လူ႕အသိဥာဏ္၊ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ လူ႕အၾကင္နာ တရားတို႕ျဖင့္ျပည့္စံုေနေစခ်င္၏။ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးကိုေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕ေတာ့က်ေနာ္မည္သို႕မွ် တတ္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။သို႕ရာတြင္ “ဘယ္လိုအက်င့္ကအေကာင္းလဲ၊ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးကမြန္ျမတ္ တာလဲ” စသည္ျဖင့္ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနတာကလည္း ေလာေလာ ဆယ္ ကိုယ္ႏိုင္သေရြ႕ကိုယ့္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးအတြက္သယ္ပိုးတာပဲေလဟုေတြးမိျပီးသကာလ ဟိုဟာဒီဟာေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းေလးေတြကို အသိအျမင္ခ်င္းဖလွယ္ႏိုင္ၾကရေအာင္ သည္ blog စာမ်က္ႏွာကိုဖြင့္လွစ္ ရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

သည္ကေန႕ေတာ့သည္ေလာက္ပဲ။ ေနာက္မွပြားၾကေသးတာေပါဗ်ာ။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။